เฮ้ย !! และแล้ววันนี้ก็มาถึง "เพื่อน" เราเรียนด้วยกันมาตั้งหลายปี และแล้ววันนี้เราก็ได้จากกัน เพื่อนแต่ละคนต่างคนไปเรียนกันคนละที่ วันที่ใจหายที่สุดคือ วันที่ปัจฉิมนิเทศน์ น้ำตาแทบไหล ไม่นึกเลยว่าจะมีความรู้สึกซาบซึ้ง ยิ่งฟังยิ่งซึ้งจากประธานนักเรียนกล่าวลาอาจารย์ คือประธานเป็นตัวแทนนักเรียนทั้งหมดที่กล่าวอำลาสถาบัน ทุกคนต่างดีใจที่ได้จบการศึกษา แต่ก็เสียใจที่เราต้องจากกัน เพราะเพื่อน ๆ ที่เรียนด้วยกานต่างมาคนละที่ คนละจังหวัด ต่างพ่อต่างแม่ และแล้วเราก็ได้รู้จักกัน และก็เป็นเพื่อนกัน บางเราคนใดคนหนึ่งมีปัญหาจะมาปรึกษากัน และบางเวลาก็ทะเลาะกันบ้าง แต่เราก็ดีกัน แต่ก็มีปัญหาในการทำงานกันบ้าง แต่พวกเราก็ผ่านไปด้วยดี อย่างกีฬาสี พวกเราไม่รู้ว่าห้องเราจะทำได้ไหม เพราะต่างคนไม่มีประสบการณ์ในการทำงาน ห้องเราได้รับหน้าที่จัดสแตนเชียร์ แต่ก็งานหนักเหมือนกันนะ เพราะสแตนไม่ใช่เล็ก ๆ เพราะรุ่นพี่ที่ผ่านมาได้ที่ 1 ในการทำสแตนเชียร์ ห้องเรายิ่งกดดันเข้าไปใหญ่ ต่างคนต่างหนักใจเหลือเกิน คิดว่าตัวเองจะทำได้ไหม ที่จริงเสียงในห้องบางคนคิดว่าห้องเราไม่ได้หรอก จ้างดีไหม แต่มันแพง และไม่ใช่ความสามารถเรา ถึงเราได้ที่ 1 เราก็ไม่ภูมิใจหรอก ในการทำงานครั้งนี้เห็นนิสัยที่แท้จริงของเพื่อนบางคนในห้องมาก ๆ บางคนก็พูดว่า สแตนไม่ใช่เกรดทำไปทำไม ทุกคนฟังแล้วอึ้งอย่างมาก ฟังแล้วโครตเสียใจ พูดมาได้ยังไง และก็มีเพื่อนคนหนึ่งออกความคิดเห็นว่าเราช่วยกันทำแปปเดียวก็เสร็จ เพื่อนในห้องต่างคนต่างช่วยกันทำ (แต่ไม่ได้ทุกคนนะค่ะ) และแล้วงานก็เสร็จ เมื่องานออกมาเสร็จสมบูรณ์ความเหนื่อยหายไปหมด สวยมาก ๆ ฝีมือห้องเรา เพราะอาจารย์สีต่างไม่ไว้ใจห้องเรา ว่าจะทำได้ไหม และการเริ่มทำช้ากว่าสีอื่นอีก แต่ก็เสร็จทำการพอดี ปราสาทน้อยสีชมพู เป็นปราสาทของเจ้าชายเจ้าหญิง ประดับด้วยดอกไม้และธงสีชมพู สีอื่นเห็นอย่างอึ้ง และแล้วสีชมพูเราก็ได้ที่ 1 ดีใจมากเลย เพื่อนในห้องทุกคนต่างคนต่างดีใจ น้ำตาแทบไหล เพราะมันเหนื่อยมาก และผลที่ออกมาคือความสำเร็จ ถ้าห้องเราไม่มีความสามัคคี งานชิ้นนี้ก็คงไม่สำเร็จ ขอบคุณเพื่อน ๆ ทุก ๆ คนนะค่ะที่ช่วยกัน ให้งานผ่านไปได้ด้วยดี แม้จะเหนื่อยแต่เราก็ภูมอใจ และทำให้เรารักกันมากขึ้น ขอบคุณจริง ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น